DZWON OKRĘTOWY MOSIĘŻNY BEL-0276

OGROMNY ŻEGLARSKI DZWON POKŁADOWY Z POLEROWANEGO MOSIĄDZU - żeglarski dzwon pokładowy w całości wykonany z mosiądzu. Piękny dźwięk, lśniący mosiądz. Przedmiot zdecydowanie marynistyczny, kojarzony z żeglarstwem, który przywodzi na myśl dawne żaglowce, wybijanie „szklanek” i zmianę wacht, a także upływający czas podczas wielomiesięcznych rejsów. W dawnych czasach dzwon był „sercem i duszą” okrętu, montowany w centralnym miejscu, przeważnie w okolicach grotmasztu. Otaczany był szczególną opieką, regularnie czyszczony. Jego dźwięk wyznaczał porę pracy i porę odpoczynku, czas wachty i czas na sen, dzwon okrętowy pełnił również funkcję alarmową. Żeglarski dzwon pokładowy pełnił również ważną rolę w trakcie ceremonii morskich i żeglarskich jak podnoszenie i opuszczanie bander, przyjmowanie ważnych gości oraz wiele innych mniej oficjalnych ceremonii.

Krótka historia:

Pierwsze wzmianki o dzwonach okrętowych na pokładach żaglowców pochodzą z XIII w. Umieszczane były na pokładzie rufowym, nazywane dzwonem okrętowym lub dzwonem zegarowym. Jednak faktycznym czasem rozpowszechnienia się dzwonów żeglarskich był przełom XV i XVI w. Nastąpił wówczas potężny postęp nawigacji. Żeglowano na coraz dalsze odległości a rejsy były coraz dłuższe więc dzwon był swego rodzaju zegarem. Wraz z odmierzaniem czasu przy pomocy klepsydr stosowano uderzenia w dzwon okrętowy, czyli „wybijanie szklanek”. Wybijanie „szklanek” (nazwa pochodzi od szklanego pojemnika zegara piaskowego, czyli klepsydry) na statku czy żaglowcu to odliczaniem czasu do końca wachty i informowaniu marynarzy o aktualnej godzinie. Pełne uderzenie w dzwon nazywane jest wybiciem jednej szklanki, natomiast uderzenie w jedną część dzwonu – półszklanką. Wachty przeważnie zmieniały się co cztery godziny, pierwsza wachta zaczynała się o godzinie 20:00 i wachtowy wybijał jedną szklankę, natomiast o godzinie 24:00 wybijał cztery szklanki po czym ilość wybijanych szklanek liczyła się od początku.